Xa toca apuntar aos nenos á catequese.  
Quero  lembrar  que  a  catequese  é  tarefa  principalmente  dos  pais.  As  catequistas  e  o crego axudamos gustosos neste cometido.
En  relación  ao  que  facemos  na  catequese  compre  clarificar  que  non  se  trata  so  de aprender  de  memoria  unhas  oracións  e  uns  principios  relixiosos.  Como  cristiáns procuramos  medrar  na  fe,  aquí  non  valen  as  aparencias  hai  que  comprometerse  na vivencia da fe.
Familia e comunidade  axudámonos mutuamente, isto si que é catequese. Polo tanto a implicación  dos  pais,  que  deben  predicar  co  exemplo,  é  imprescindible.  Non  valen xustificacións de traballo ou de tempo,  hai que  estar cos nenos  e  falarlles de Xesús, vir á misa todos xuntos, rezar na casa con eles,…
Nos últimos anos sentimos a necesidade de  estar máis tempo convosco e queremos ver de que xeito vos podemos axudar neste proceso de catequese.
Estamos  vendo  a  posibilidade  de  ofrecer  unha  catequese  permanente  para  pais,  algo moi sinxelo que nos permita coñecernos un chisco e compartir vida.  Pode ser  os  días que veñen os nenos ou cando se adapte mellor aos vosos horarios.
Neste impreso anotádevos si estades interesados:

A partir del próximo lunes día 11 de septiembre, el horario de las misas de la tarde en nuestra parroquia serán en el horario habitual: todos los días a las 19.30.

El pasado día 2 de septiembre hemos dado comienzo al proyecto "Caminamos juntos", que llevará nuestros pasos desde nuestra parroquia hasta Santiago.

Ha sido un placer comprobar cómo desde los más pequeños hasta los más mayores, estamos caminado con entusiasmo y alegría, dando así un ejemplo de lo que realmente somos: una gran familia.

A continuación os dejamos un pequeño resumen de estos días (pinchad sobre las imágenes).

Todos los que hemos hecho esta peregrinación quisiéramos agradecer desde aquí el apoyo que hemos recibido, tanto de nuestro párroco, como de todas aquellas personas que no nos han podido acompañar durante el Camino físicamente, pero que si lo hicísteis con el corazón y nos acompañásteis en este último día en Santigo de Compostela.

A todos vosotros, gracias.

¡¡¡¡¡ Seguiremos caminando !!!!

O camiño.

O camiño ten un inicio e un remate. O meu camiño comenzou en Roma e levoume ata Santiago.
Todo o percorrido que separa estes dous puntos ten un fío conductor que lle da sentido e derrama folgos para percorrelo. A medida que un se mete en camiño vanse dando unha morea de situacións que advirten a grandeza e profundidade do que se está a facer. A un parecelle que a súa seguridade non se verá alterada, nada diso, o camiño remove as referencias físicas e remexe nas de dentro.
Camiñar, aceptese tamén rodar, é unha reacción en positivo. Camiñase para avanzar ou para achegarse a algo desexado. Quen camiña evoluciona e endexamáis retrocede. Claro que polo camiño entremistúranse sensacións de todo tipo.
De desorientación ou extravío cando te sintes perdido e te moves pero sin rumbo.
De agotamento cando deixas de compaxinar esforzo e descanso, que nin se pode folgar nin traballar arreo.
De aburrimento cando caes nun pozo escuro e es incapaz de sentir emoción por camiñar ou mesmo de recrearte na beleza do que vas vendo ao teu paso.
De soedade cando sabes que a vida é unha maraña que te envolve e despertas sabedor do que estás perdendo.
De medo cando hai un percance grande ou alteración que se escapan de control.
De calma, serenidade e paz cando o camiño te desviste de toda protección e te expón á vida real.
De evasión cando estás lonxe e te afastas do barullo e problemas cotiás.
De loucura cando telo peito de botar un paso tras outro.
De conversión cando cada día pos a cero o "contador da bici".
De alegría e emoción cando miras cara atrás e se perden no horizonte as túas pegadas.
De esperanza cando o solpor sinala a meta.
De caridade cando es consciente de que o camiño e teu e de todos, ninguén ten en propiedade o camiño, o camiño faise camiño polo paso da xente, un ir e vir de encontros e destinos.
De fe... porque máis cedo ou máis tarde teremos que andar ese Camiño.
¡De fe peregrino, de fe!

Camiño en espirito e verdade.

Alberto Leiva Torreiro

Hoxe, imprudente de min, quero compartir un pensamento sobre a escea da "Pietá" de Miguel Angel, que acompaño cunha fermosa foto.

1°. Non é necesario rematar unha obra para expresar todo o que se sinte.
2°. Unha composición única formada por tres pezas "UNIDAS".
3°.  Xesús cas pernas dobradas e baleiras de forza. Quen nos sostén a  todos agora necesita axuda, porque nos somos imprescindibles para executar o proxecto iniciado. Todo o que Él fixo está nas nosas mans...
4°. A Mai de Deus exercendo a misión de levar de novo nas suas entrañas ao Salvador do mundo.
Unha faciana tosca e difusa na que se adiviña unha fonda dor mesturada ca serenidade e ca determinación de seguir cumprindo a vontade de Deus.
Sostén aos dous fillos, a Xesus e a Xoan, porque unha nai desfeita segue amando e coidando dos seus filliños. Sempre pendente, sempre aí.
5°. Xoan pon as súas pernas robustas a carón das de Xesus para seguir camiñando.

Unha aperta.